Το σκοτεινό κελάρι… στο Παρίσι…

Στο Γιάννη για να ταξιδεύει, να δοκιμάζει, να γεύεται, να χαίρεται.. Φιλικά Μαρία Τζίτζη 11.1.11 αυτό γράφει στη δεύτερη σελίδα του βιβλίου που της ζήτησα να μου υπογράψει. Ήταν η μέρα που τελείωσα το Σκοτεινό κελάρι που με συντρόφεψε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου.

Αγαπώ ιδιαίτερα τα βιβλία. Λατρεύω όμως αυτά τα οποία μπορούν να με μεταφέρουν στον δικό τους κόσμο. Ένα από τα βιβλία αυτά είναι και το σκοτεινό κελάρι, του οποίου οι καλογραμμένες σελίδες μπορούν με κινηματογραφικό τρόπο να με πάνε εκεί που η πένα ορίζει. Σύνθετη πλοκή χωρίς να κουράζει, ανατροπές που σε κάνουν να ανατριχιάζεις και λόγος που ρέει σαν το κρασί, το οποίο είναι και το φόντο στο οποίο εξελίσσεται η ευρηματική αυτή ιστορία.

Στις σελίδες του ισορροπούν άψογα οι έννοιες θρίλερ, αστυνομικό, οινικό, περιπετειώδες , μυστηριώδες. Με μια λέξη… Ξεχωριστό. Διαβάζοντας τις λέξεις μου, φαίνονται μάλλον υποκειμενικές. Εδώ έρχεται να μιλήσει όμως η διάκριση.

Όταν πήρα το βιβλίο στα χέρια μου, είχε περιμετρικά μία λωρίδα που έγραφε ‘’Βραβείο πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών 2009’’

Σήμερα 7.03.12 ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό μου που έγραφε πως το σκοτεινό κελάρι πήρε το δεύτερο βραβείο Gourmand Awards σε λογοτεχνική κατηγορία γραφής για το κρασί στο Παρίσι. Κάποιες φορές το ίδιο το έργο εκφράζεται πιο δυνατά από κάθε κριτική. Σε μία Ελλάδα που η ξένη λογοτεχνία βασιλεύει, προτείνω να επιλέξετε κάτι διαφορετικό.

Το Σκοτεινό κελάρι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τσουκάτου.

… I see the great mountains …

Τι συμβαίνει όταν μια παρέα μεγάλων παιδιών αγαπούν πολύ τα παραμύθια; Φτιάχνουν μια ομάδα και προσπαθούν να μεταφέρουν την αγάπη τους για τον ονειρικό αυτό κόσμο , στους ανθρώπους της πόλης. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που έμαθα ότι η ομάδα Pot Of Gold θα εμφανιζόταν στη σκηνή του θεάτρου Ειλισσός για να παρουσιάσουν με το δικό τους (μουσικό) τρόπο 4 παραμύθια της Κέλτικης παράδοσης.

Η παράσταση είναι πάντα sold out, και σχετικά πρόσφατα μπόρεσα να πάω. Πολύ αγχωμένος μην καθυστερήσω, πέρασα το κατώφλι του θεάτρου στις 20:48, ενώ η παράσταση θα άρχιζε στις 21:00 ακριβώς. Χαιρέτησα τον Κό Βασίλη Κρητικό, την μορφή που είναι συνυφασμένος με το θέατρο, πήρα το κρασί μου και καθώς πήγαινα να  μπω στην αίθουσα, σταμάτησα απότομα. Η γνώριμη αίθουσα με το όμορφο πιάνο, είχε μεταμορφωθεί σε ένα μικρό δάσος γεμάτο με μουσικά όργανα, σπαθιά και όλα εκείνα που συναντούμε στα παραμύθια με πριγκίπισσες και ιππότες. Με την καρδιά μου να σκιρτά όπως τότε που ήμουν μικρός και περίμενα την αδελφή μου να μου πεί ένα παραμύθι. Κάθισα στη μοναδική θέση που είχε απομείνει.

Λίγες στιγμές αργότερα. Τα φώτα έκλεισαν και μία λευκή νεράιδα διέσχισε την αίθουσα, για να βγει από το παράθυρο, τραγουδώντας με τη μαγευτική φωνή της το chi mi na mor  και η πρώτη ιστορία ξεκίνησε να εκτυλίσσεται με μουσική και πρόζα. Ακολούθησαν 3 ακόμη στις οποίες, συναισθήματα όπως χαρά, λύπη, συγκίνηση αλλά και νοσταλγία κάνουν όλους να νοιώθουν παιδιά. Η παράσταση κλείνει με μια συμμετοχή-έκπληξη του κοινού. Όλα τα παραμύθια, ντύνουν μουσικές διασκευές στα ελληνικά από κλασικά κέλτικα τραγούδια όπως Between the shadows, The elfin Knight, και πολλά άλλα.
Όσοι δεν έχετε πάει, σπεύσατε, είναι μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία που ελπίζουμε να εμπνεύσει και άλλες ομάδες…

Δημοκράτες-Τρομοκράτες

Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος αν πρέπει να είμαι θλιμμένος ή θυμωμένος. Τις μέρες αυτές φροντίζω να ενημερώνομαι για τια δηλώσεις των αγαπημένων μας πολιτικών. Όταν απευθύνονται στο λαό, ακούμε διαβεβαιώσεις που διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές τα λόγια είναι ‘’ εμπιστευτείτε μας και εμείς θα βάλουμε και βαζελίνη’’. Ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια των πολιτικών προς τους πολιτικούς είναι μια απέραντη τρομοκρατία των πολιτικών αρχηγών προς τους ομοπαραταξιακούς τους συναδέλφους.
Ο Κος Παπανδρέου κάλεσε να τον λυπηθούμε ως λαός γιατί ο καημένος σήκωσε 2 χρόνια τώρα έναν σταυρό που δεν άξιζε και δεν του αναλογούσε. Και ερωτώ περιμένει να τον νοιώσουμε ως έναν από εμάς; Και να υποθέσω πώς η δήλωση ή ψηφίζετε ή φεύγετε είναι μια νέου τύπου έκφανση της δημοκρατίας, ε;

Αυτό με φέρνει στα λόγια του αγαπημένου Κυρίου Σαμαρά. Οι ψευτοεπαναστάτες όχι μόνο φεύγουν αλλά δεν θα ξανά είναι υποψήφιοι, γιατί αν η ΝΔ δεν δήξει τώρα συνοχή πότε θα δήξει γιατί πώς θα κυβερνήσει αύριο αν δεν υπάρχει συνοχή;

Ο δε κύριος Παπαδήμος ξεκαθάρισε ότι η ψήφιση της δανειακής σύμβασης είναι δεδομένη (κοινώς ότι η διαδικασία όχι μόνο δεν είναι διαφανής αλλά και ασήμαντη)

Κύριοι πολιτικοί αρχηγοί τώρα εκτός από το να τρομοκρατείτε τον κόσμο, τρομοκρατείτε και τους συναδέλφους σας; Θυμίζω ότι ο Παπαδόπουλος προτίμησε μια πιο δημοκρατική βιτρίνα. Το πρόβλημα του τόπου δεν είναι οι ευρωπαίοι εταίροι μας αλλά εσείς και η άθλια διαχείριση σας.

Ευχαριστώ. 

Σκέψεις......

Κάνει κρύο και το αναμμένο τζάκι , πέραν του να με τυλίγει με τη θερμή αγκαλιά του, ομορφαίνει με μοναδικό τρόπο το χώρο και τις στιγμές μου. Μου αρέσει να κλείνω τα φώτα και να κάθομαι κοντά του και να περιεργάζομαι τη φλόγα. Παίζει πάνω στο ξύλο καθώς παίρνει τη σάρκα του και τη μετατρέπει σε στάχτη. Η μία φλόγα γλείφει την άλλη και όλες μαζί μπλέκονται σε έναν χορό σχεδόν ερωτικό. Θυμίζει κορμιά αγκαλιασμένα τα οποία λικνίζονται με πάθος σε ένα φλογερό ταγκό που μετατρέπεται σε πάλη μεταξύ αντίθετων δυνάμεων.

Πάντα ο χορός γοήτευε τους ανθρώπους και δεν είναι λίγες οι φορές που το πάθος και το συναίσθημα ξεχύνονται, ξεφεύγουν από τα όρια της μουσικής και των κανόνων. Αν και ο χορός βασίζεται σε κανόνες. Πολλές φορές το γοητευτικότερο που μπορεί κάποιος να κάνει είναι να τους σπάει ή τσαλακώνει. Αν αυτό προέρχεται από το πάθος των χορευτών, των κορμιών που μεθυσμένα πάλλονται στο ρυθμό, το αποτέλεσμα είναι πάντα εκρηκτικά μοναδικό.

Οι στενές φόρμες και τα αυστηρά βήματα, καλό είναι να παραμερίζονται όταν το συναίσθημα και η προσωπικότητα κυριαρχούν. Μια γλυκιά τρέλα, που καταλήγει στη μέθεξη της δημιουργίας.

Χαμογελώ. Πίνω μια γουλιά από το κρασί μου και κοιτώ τη φωτιά. 

Ain't Misbehavin'

Εχθές ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις του musical Harlem Swing ‘Ain’t Mispehavin’ ουσιαστικά οι συντελεστές, έδειξαν στο κοινό τη βιογραφία του Thomas Wright «fats» waller, μέσα από 31 υπέροχα κομμάτια που ερμηνεύτηκαν από Live ορχήστρα και καταξιωμένους στο Broadway (και όχι μόνο) ηθοποιούς. Για τις ερμηνείες δεν υπάρχουν λόγια αρκετά καλά για να τις περιγράψουν άρτια. Τα κοστούμια ήταν Κάτι παραπάνω από υπέροχα και όλη η ατμόσφαιρα, μοναδική.
Λανθασμένα κάποιοι, περίμεναν να είναι μια χορευτική παράσταση. Όχι, δεν ήταν. Και αυτό είναι το μοναδικό, το ότι έδειξε ότι το swing δεν είναι μονόπλευρο και προβλέψιμο. Φυσικά δεν έλειψε ο χορός, αφού το διάλειμμα της παράστασης, όπως και μετά από αυτή, οι Athens lindy hop και οι Athens swing cats αναλάμβαναν ανά μέρα, να ξεσηκώσουν τον κόσμο με τις χορευτικές τους ικανότητες, και με τους δεύτερους, να κλείνουν με τον εντυπωσιακότερο τρόπο τις παραστάσεις του musical με πολύ κέφι και παρέα με τους συντελεστές. 
Για άλλη μια φορά, το swing έδειξε τη μοναδικότητά του και το πόσο ισχυρά σύγχρονο είναι, μέσα από τη retro αισθητική του.

Youkali, c'est le bonheur, c'est le plaisir

Αυτοί που λένε ότι οι μοναχικές βόλτες δεν είναι όμορφες, ειδικά στην Αθήνα, δεν ξέρουν να βλέπουν τη μαγική αστερόσκονη που πλανάται στον αέρα της πρωτεύουσας. Ένα λοιπόν από τα μοναχικά μου βράδια, περπατούσα βυθισμένος στις σκέψεις μου. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι τα πόδια μου, με είχαν οδηγήσει στα στενά του Μετς. Συγκεκριμένα έξω από το θέατρο «Ειλισσός». Πάνω από την πόρτα , έγραφε youkali  και φυσικά μου κέντρισε της περιέργεια.

Χτύπησα το κουδούνι (παλιά ήταν ένα πολύ όμορφο σπίτι) και μου άνοιξε ένας μουσάτος χαμογελαστός κύριος. Ο κύριος Βασίλης. Τον ρώτησα τι ήταν εκεί , και μου απάντησε ότι είναι μια μαγική σύμπραξη. Ωστόσο ακόμα δεν είχαν ανοίξει. Μιας και το κρύο ήταν τσουχτερό , τον παρακάλεσα να με αφήσει να μπω μέσα , και με το ζεστό του χαμόγελο μου έκανε τη χάρη. Η τύχη , με έριξε στη στιγμή των προβών.

Μια υπέροχη σοπράνο με τα μάτια (και τη φωνή) της Μαρίας Κάλλας, ένας ψηλός και επιβλητικός βαρύτονος κάνανε πρόβα μπροστά από ένα πιάνο , του οποίου τα πλήκτρα. Γήτευε με τα μαγικά του δάχτυλα ένας απίθανος πιανίστας. Ο λόγος , για τους Neville Jason Fahy , (πιάνο) την Έλλη Αναστασοπούλου και το Νίκο Καραγκιαούρη. Μοναδική συντροφιά τους , ένα κερί που η ζεστή του φλόγα συνόδευε διακριτικά τις παρουσίες τους. Η πρόβα τελείωσε, και εγώ έμεινα στο τραπέζι , κάτω από το φωτιστικό μου , παρέα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί να γράφω τα πρώτα κομμάτια της ανάρτησής μου.

Η ώρα πήγε 9 παρά 10 και η βελούδινη κουρτίνα άνοιξε για να υποδεχθεί τους πρώτους θεατές. Το στυλό μου, τρέχει σαν υπνωτισμένο υπό τον ήχο των βιολιών την ώρα που η ανυπομονησία μου για το τι θα παρακολουθήσω , σχεδόν μου μουδιάζει την πλάτη. Η ώρα 9 ακριβός , και ο βαρύτονος έκανε την αρχή με ένα δυνατό κομμάτι. Έπειτα υποδέχθηκε την κυρία της παρέας και η βραδιά κύλισε. Η καρδιά μου σκιρτούσε δυνατά. Κάτι παρά πάνω από έντονα συναισθήματα εναλλάσσονταν με κάθε νότα , με κάθε κομμάτι. Το κερί έκαιγε. Μαγικό ταξίδι στην Ευρώπη. Αυτό που κλείνεις τα μάτια σου και ονειρεύεσαι μέρη. Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα. Γερμανία….

Μετά το τέλος της παράστασης και με την καρδιά μου να χτυπά ακόμη, είχα την τύχη να γνωρίσω τους καλλιτέχνες. Το μυστικό, μου είπαν, της μαγείας, είναι ότι είναι μια πολύ καλή παρέα , και πάνω απ όλα είναι καλοί φίλοι. Αυτό φυσικά βγαίνει στον κόσμο με έναν μοναδικό τρόπο.

Προτείνω σπεύσετε να κλείσετε θέση, μιας και δεν είναι λίγες οι sold out εμφανίσεις τους.     

www.eilissos.gr

 

Το πνευμα των χριστουγεννων συναχωθηκε

Είναι λίγο περίεργο που γράφω μια τέτοια ανάρτηση , γιατί όπως οι κοντινοί μου άνθρωποι γνωρίζουν , αυτή την περίοδο εδώ και πολλά χρόνια πέφτω σε βαριά κατάθλιψη. Well … Έρχονται τα Χριστούγεννα . Τα πάντα έξω είναι στολισμένα και όμορφα . Το αγαπημένο μου κόκκινο πήρε πάλι τα πάνω του , και τόσοι οι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας, όσο και τα μεγάλα εμπορικά κέντρα είναι γεμάτα κόσμο .

Μέχρι εδώ είναι ένα κομμάτι ανάρτησης , που θα μπορούσε να μπεί σχεδόν αυτούσιο σε σχολιασμό οποιασδήποτε χρονιάς . Αυτό που με στεναχωρεί όμως είναι πως οι άνθρωποι , δεν χαμογελούν . Κυκλοφορούν παντού σκεπτικοί και σκυθρωποί . Καταλαβαίνω βέβαια ότι τα πολιτικοοικονομικά τεκταινόμενα του τόπου μας , είναι κάτι παρά πάνω από δύσκολα , αλλά προσωπικά διαφωνώ με την απαισιόδοξη προσέγγιση οποιουδήποτε γεγονότος .

Είναι δεδομένο ότι ως νέος παίρνω τα πράγματα πιο ελαφριά . Μπορώ όμως με κάθε βεβαιότητα να δηλώσω ότι όχι , δεν ισχύει για μένα αυτός ο κανόνας . Η σκέψη είναι η εξής …. Οποιονδήποτε πόλεμο τον κερδίζουμε ευκολότερα με ένα μεγάλο χαμόγελο . Αυτό είναι μια αντικειμενική αλήθεια . Όταν είμαστε χαμογελαστοί μπορούμε να δούμε τα όμορφα πράγματα ου μας συμβαίνουν ή που υπάρχουν γύρω μας . Τα πράγματα που αξίζουν το χαμόγελό μας . 

Εμένα όταν είμαι πεσμένος ψυχολογικά και η αισιοδοξία μου αρχίζει να με εγκαταλείπει , αυτό που κάνω είναι να βλέπω τα αγαπημένα μου άτομα . Τους αγγέλους που φωτίζουν τη ζωή μου , και που χωρίς αυτούς , δεν θα ήμουν αυτός που είμαι . Ναι ! Η ζωή είναι όμορφη και υπάρχουν αμέτρητα πράγματα που το φωνάζουν . Χρειάζεται μόνο να βγάλουμε τις ωτοασπίδες .

Ακόμα και ένα ζαχαρωτό από το περίπτερο μπορεί να μας κάνει χαρούμενους , ή ένα Σ αγαπώ , στους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας . Πολλά είπα όμως . Αγαπημένε αναγνώστη … Χαμογέλα , φόρεσε κάτι κόκκινο , αγόρασε ζαχαρωτά και πες σε αγαπώ σε όσους το αξίζουν . Αυτό δεν θα σου λύσει τα προβλήματα , θα σε κάνει όμως να τα δεις με πιο θετικό τρόπο .